قلمه های اهدایی، نذر سید مقاومت برای کلاس اولی ها

به گزارش خانه بهاری گفتگو از وقایع این روزها و رویارویی جبهه حق وباطل وشهادت سید مقاومت با کودکان مخصوصا دانش آموزانی که تازه وارد مدرسه شدند دغدغه خیلی از معلمان و والدین آزاده است رقیه فاضل، دکتری مدیریت اموزشی، پژوهشگر و استاد دانشگاه در یادداشتی به این دغدغه پاسخ داده است که در زیر میخوانیم:

معلم کلاس اول بودند. با چشم‌های اشکبار می‌گفتند فردا را چکار کنیم؟ سوال‌های بچه‌ها، غم خودمان و…

به نظرم برای کودک، امید دادن از همه مهم‌تر است. همان که حضرت آقا هم در پیام‌شان اشاره کردند که «سیّد مقاومت، یک شخص نبود، یک راه و یک مکتب بود، و این راه همچنان ادامه خواهد یافت» و نیز فرمودند «جنایتکاران صهیونیست بدانند که بسیار کوچکتر از آنند که به ساخت مستحکم حزب‌الله لبنان صدمه‌ی مهمی وارد کنند».

انتقال این پیام استحکام، هم دلها را محکم میکند و هم وقتی دل محکم شد، ترس و امید و هیجان متعادل میشود و امکان عمل عقلانی بیشتر.

اما چطور به کودک می‌توان این را گفت؟

حرف‌های زیادی هست. آنچه در گام اول باید مطرح شود، این است که کودک بداند لزوما هر ضربه‌ای، مهلک نیست و چه بسا می‌تواند زاینده و رشد دهنده باشد. وقتی بدانیم بعضی ضربه‌ها را میشود اینطور دید، می‌شود گفتگو کرد و مصداقی شهادت را و شهادت سید را هم بررسی کرد با گزاره‌ها و تجاربی از دل تاریخ و وقایع منطقه.

اما اصل این مثال نقض که دل را محکم می‌کند را چطور باید روایت کرد؟ شاید تمثیل.

پیشنهادم این بود که فردا یک گلدان با خودتان ببرید کلاس و از بچه‌ها بپرسید به نظرتان اگر شاخه‌ی این گل را ببُرم، گل می‌میرد؟ و بگذارید گفتگو در بگیرد و عملاً قلمه زدن را به بچه‌ها نشان داده‌اید؛ که گاهی یک شاخه بریده می‌شود، اما هم آن ساختار گل میتواند پایدار باشد و هم آن شاخه بریده شده، نمیرد، بلکه زنده باشد و باز ریشه بدهد و رشد کند و…

«وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْیَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ…». ۱۶۹ سوره مبارکه آل عمران

قرار شد به چهل تا دانش‌آموز کلاسشان، قلمه هدیه بدهند، نذر شهید نصرالله…

پی‌نوشت: تشبیه انسان و جامعه دینی به گیاه، از قرآن استنباط شده است، آنجا که در آیه ۲۹ سوره فتح میفرماید: «مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ… کَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَىٰ عَلَىٰ سُوقِهِ…»