«نگویید کاری از دستم برنمی‌آید، یا به اشتراک بگذارید یا برای ما دعا کنید.» این گفته سهر المشهراوی بلاگر و انسان رسانه غزه است.
او در صفحه‌اش یک ونیم میلیون مخاطب دارد. دست‌به‌کار شده و به هر نحوی فریاد مظلومیت غزه را به دنیا مخابره می‌کند. با عکس‌خانه‌های ویران شده، کودکان و…. علاوه بر خودش، خواهرهایش سما و دما همراه سهر را پیش گرفته‌اند.
بلاگری تیغ دو لبه است. در بستر فضای مجازی همه می‌توانند به‌راحتی انسان رسانه شوند. روزمرگیهایشان را منتشر و خودشان را به تمام دنیا معرفی کنند. اما چطور و با چه هدفی؛ مهم است. مثلاً در کشور خودمان هرکسی که بخواهد پول‌دار و خیلی راحت مشهور بشود، سراغ اینفلوئنسری می‌رود. ولی چند کیلومتر آن‌طرف‌تر افرادی هستند که برای نشان‌دادن حقی که از آنها غصب شده، سراغ بلاگری رفته‌اند.
ایستاده‌ایم تا وطنمان را بسازیم
مثلاً یکی از آنها که نامش بسمه شهلاست حدود ۶۰۰ هزار نفر دنبال‌کننده دارد. در شرایط سخت جنگی که برای خیلی از ما جوان‌ترها، تصور زندگی در آن محال است، دوربین به دست می‌گیرد. در دل خرابی‌های خانه‌اش، سراغ آشپزخانه‌ای که هیچ وسیله سالمی ندارد می‌رود. از بین خرابه‌ها ظرف و ظروفش را پیدا می‌کند و با مواد اولیه‌ای که دارد کیک درست می‌کند. کیک را جلوی پیشخوانی می‌گذارد که شاید قبلاً پنجره خانه‌اش بوده است. کنارش چای می‌گذارد. شروع می‌کند به‌عکس و فیلم‌گرفتن. آن عکس را در فضای مجازی منتشر می‌کند و اتفاقاً کپشن آن را هم عربی و هم انگلیسی می‌نویسد تا به همه دنیا بگوید که خانه‌هایمان خراب شده است اما باز هم اینجا وطن ماست و مانده‌ایم تا بسازیمش. او حتی برگ دلمه‌ای که می‌خواهد بپزید را از درخت شکسته‌ای که زیر چند بلوک سیمانی افتاده است، می‌چیند.
او تصویر زندگی‌اش را به دنیا نشان می‌دهد. به فکر تجمل و زیبایی خانه‌اش نیست. به فکر اینکه حتماً ظرف‌وظروف یک‌دستی داشته باشد، نیست. به دنبال جذب مخاطب و تبلیغ نیست. چون هدفش فرق دارد. می‌داند که یک عکس و فیلم در دنیای مجازی چقدر دیده می‌شود و چقدر تأثیرگذار است. او به‌خوبی فهمیده است که در دنیای امروز، گوشی و فضای مجازی خودش یک سلاح برای مبارزه است. جالب این است که اکثر پست‌های صفحه‌اش، از پختن غذا، کیک و شیرینی است. چون مهم‌ترین نشانه جاری بودن زندگی پخت غذاست و از قدیم گفته‌اند که قلب هر خانه‌ای آشپزخانه است.
پاشنه آشیلی آسیب‌پذیرتر از مادر و فرزند وجود ندارد
یا بلاگر بعدی صالح الجعفراوی انسان رسانه‌ای که از قضا خبرنگار هم است. اما فهمیده که در کنار کار خبری‌اش سنگر فضای مجازی هم مهم است و تأثیر کارش را دوچندان می‌کند. چهار میلیون دنبال‌کننده دارد. در کنار فیلم‌های خبری که از ویرانه‌های غزه منتشر می‌کند، در دل‌زندگی مردم غزه هم می‌رود. چند روز پیش ویدئویی در صفحه‌اش گذاشته بود که به همه ۴ میلیون مخاطبش و ۷ هزار خورده‌ای که بازنشر شده بود فهماند، پاشنه آشیلی آسیب‌پذیرتر از مادر و فرزند وجود ندارد. فیلمی از پسربچه‌ای که خودش را روی سنگ قبر مادرش انداخته بود تا شب را در آغوش مادرش بخوابد. او در بین ویرانه‌ها، موشک‌باران‌ها و… که در صفحه‌اش می‌گذارد از خانم‌هایی هم که در دل آوارها غذا و کیک می‌پزند هم منتشر می‌کند. خانمی که بین بلوک‌های سیمانی اطرافش خمیر درست می‌کند. ادویه‌های غذایش را آسیاب می‌کند و… خیلی راحت انگار که در آشپزخانه خانه خودش غذا می‌پزد، آن را تست می‌کند اما پشت‌صحنه‌اش خرابی و آوار است. یا مثلاً عروسک‌های خاکی بچه‌های فلسطینی را در صفحه‌اش می‌گذارد.
برای زنده نگه‌داشتن کودکان
انسان رسانه و بلاگر بعدی که دوربین به دست در جنگی نابرابر، مبارزه می‌کند و ما به سراغ صفحه‌اش رفتیم، ختام انور است. او حدود ۱۹۶ هزار دنبال‌کننده دارد. دغدغه‌اش کودکان غزه هستند. سراغ تک‌تک آنها می‌رود و از تمام حالاتشان عکس و فیلم منتشر می‌کند. از کودکی که روی تخت بیمارستان است تا کودکی که زخمی شده و برای خانواده‌ای که از آنها بی‌خبر است گریه می‌کند یا آن کودکانی که در بین خرابه‌ها بازی می‌کنند، می‌خندند و شادند.
یکی از کارهای جذاب و قشنگ انور که در صفحه‌اش زیاد به چشم می‌خورد این است که با خود بچه‌های غزه؛ غذاهای دلبخواه آنها مثل پیتزا، نودل، ماکارونی و… را با خود بچه‌ها می‌پزد.این انسان رسانه‌هایی که می‌شود اسم آنها را بلاگران مقاومت گذاشت کم نیستند. آنها از دل یوتیوب، توییتر، اینستاگرام و… فریاد حق بودن غزه و خانه‌ای که برای آنها بوده و غصب شده را به گوش جهان رسانده‌اند و امروز یکی از شاهرگ‌های اصلی اطلاع‌رسانی اتفاقات غزه، فلسطین و مقاومت همین بلاگرها هستند.
